Μικρός Πρόλογος στα Κόκκινα Κεράσια

Κόκκινα κεράσια... σύμβολο ,αυτή τη στιγμή που βγαίνει προς τα έξω αυτή η
συλλογή, ένος κομμουνιστικού κόμματος της ευρώπης που παλεύει να δικαιώσει το
όνομα του. Κόκκινα κεράσια μια συλλογή για τον έρωτα που προσπαθεί και αυτός
να δικαιώσει το όνομα του σε αυτές τις εποχές που μόνο ενθαρρυντικές για τέτοιες
απόπειρες δεν είναι.

Τα περισσότερα έργα του Πολύγωνου που βρίσκονται σε αυτή τη συλλογή τα έχω
διαβάσει από καιρό. Κάποια κυκλοφόρησαν μαζί με το περιοδικό (που επίσης
παλεύει να δικαιολογήσει την ιδιότητα του) που βγάζουμε, το Μηδέν και ένα.
Βέβαια η συνεργασία μας ξεκινάει αρκετά νωρίτερα από αυτό το project όταν
ακόμα εγώ προσπαθούσα να βρω ένα δύο άτομα να διαβάσουν τα ποιήματα
μου(hint: ακόμα προσπαθώ). Θέλω να πιστέψω ότι ήταν μια γόνιμη συνεργασία
μέχρι στιγμής. Πέρα από τη φιλία, η λογοτεχνία σίγουρα κέρδισε δύο στρατιώτες.
Αν στο μέλλον αποδειχτούμε άξιοι για κάποιο μεγαλύτερο ‘’βαθμό’’ έχει καλώς.

Το παρόν πόνημα λοιπόν, τα Κόκκινα Κεράσια πραγματεύεται το δίδυμο (και όχι
δίπολο κόντρα στις κυρίαρχες αντιλήψεις) έρωτα και επανάστασης που μετά από
δεκαετίες ηττών και συμφορών κάνουν δειλά τα πρώτα τους βήματα σε μια Ελλάδα
που δεν τα καλοδέχεται. Μα και αυτά δεν έρχονται δώρα-φέροντα. Ο έρωτας και η
επανάσταση που συναντάμε στα Κόκκινα Κεράσια έχουν αφήσει πίσω τους τόσο το
ρομαντισμό και το λυρισμό όσο και το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Έρχονται με όλο το
αγνό πάθος ενός ακραίου νατουραλισμού που δε χαιδεύει αφτιά τονίζοντας γλυκά
πως ‘’υπάρχουν και καλύτεροι κόσμοι’’ μα αντίθετα φωνάζει με όλη του τη δύναμη
‘’Κοίταξε που φτάσανε τα πράγματα! Κοίτα πόσο υποφέραμε! Κοίτα το γεγονός πώς
είσαι συνεπεύθυνος για αυτή την κατάσταση’’

Και έτσι λοιπόν διαβάζοντας τα κόκκινα κεράσια διαβάζεις για έναν έρωτα και μια
επανάσταση που έρχονται βέβαια προς εμάς μα όχι με πολυτελή ρούχα και επίσημα
εμβατήρια. Έρχονται εξαθλιώμενα και πληγιασμένα, με λιγοστούς συντρόφους στο
πλάι τους, με λίγες σταθερές ιδέες και πολλά ερωτηματικά. Έρχονται
ταλαντευόμενα,αντιφατικά. Έρχονται πάνω απ΄ όλα τίμια.

Κι αν ο έρωτας και η επανάσταση των Κόκκινων Κερασιών είχαν φωνή σίγουρα θα
διάλεγαν να πουν.

Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο

Ξενοφώντας Μακρόπουλος